Στην αρχαία Ελλάδα, οι κανόνες της ομορφιάς ήταν εξαιρετικά σημαντικοί. Τα πράγματα ήταν καλά για τους άνδρες που ήταν γυμνασμένοι και λαμπεροί. Για τις γυναίκες, οι πιο γεμάτες, κοκκινομάλλες θεωρούνταν πιο όμορφες – αλλά έπρεπε να αντιμετωπίσουν μια σκοτεινή υποκείμενη έννοια, όπως εξηγεί η ιστορικός Bettany Hughes στο BBC.

Ένας άνδρας στην Αρχαία Ελλάδα με γεμάτα χείλη και σμιλεμένα ζυγωματικά γνώριζε δύο πράγματα: ότι η ομορφιά του ήταν ένα δώρο (ένα δώρο των θεών, μάλιστα) και ότι η τέλεια εξωτερική εμφάνιση έκρυβε μια εσωτερική τελειότητα.

Για τους Έλληνες, το όμορφο σώμα ήταν άμεσο αποδεικτικό στοιχείο για ένα όμορφο μυαλό. Είχαν μάλιστα και μια λέξη για αυτό – «καλοσκαγαθός» – που σήμαινε πως κάποιος είναι ωραίος εξωτερικά και συνεπώς καλός άνθρωπος.

Αυτοί με περισσότερο ελεύθερο χρόνο μπορούσαν να περάσουν μέχρι και οκτώ ώρες την ημέρα στο γυμναστήριο. Ένας μέσος Αθηναίος ή Σπαρτιάτης πολίτης θα ήταν σοβαρά γυμνασμένος – με λεπτή μέση, μικρό πέος, λαδωμένος από τα «γυαλιστερά μαλλιά» του μέχρι τα ιδανικά του λεπτά δάχτυλα.

Αντίθετα, η κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική για τις γυναίκες. Ο Ησίοδος, ένας συγγραφέας του 8ου/7ου αιώνα π.Χ., που οι έργα του πλησίαζαν στη σημασία της «βίβλου» για τους Έλληνες, περιέγραψε την πρώτη γυναίκα ως «καλόν κακόν» – «το όμορφο κακό».Ήταν κακή επειδή ήταν όμορφη, και όμορφη επειδή ήταν κακή. Το να είσαι όμορφος άντρας ήταν θετικό νέο. Το να είσαι όμορφη γυναίκα, από την άλλη, σήμαινε πάντα προβλήματα.

Η ιδανική γυναίκα στην αρχαία Ελλάδα

Σύμφωνα με την Bettany Hughes, το ιδανικό γυναικείο σώμα περιλάμβανε φαρδιά λεκάνη και γοφούς και λευκό δέρμα, το οποίο οι γυναίκες της εποχής προσπαθούσαν να κάνουν ακόμη πιο λευκό με τη χρήση τοξικού μακιγιάζ που περιείχε μόλυβδο.

Όσον αφορά τα μαλλιά, θεωρούσαν τις κοκκινομάλλες και τις ξανθές γυναίκες εξαιρετικά όμορφες.

Μάλιστα, από τοιχογραφίες της Εποχής του Χαλκού στην πρώην Θήρα (Σαντορίνη), βλέπουμε ότι η μόνη γυναίκα που μπορούσε να πλησιάσει τη θεά ήταν μια νεαρή γυναίκα με βαθυκόκκινα, πλούσια μαλλιά.

Τα ξανθά ή «χρυσά» μαλλιά συχνά χρησιμοποιούνταν για να περιγράψουν ηρωίδες στην αρχαία ελληνική λογοτεχνία, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ωραία Ελένη, η οποία ήταν διάσημη για την ομορφιά της.

Η ιστορικός αναφέρει ότι η Ωραία Ελένη, αν αναπαριστά τους αληθινούς αριστοκράτες της Εποχής του Χαλκού στην Ελλάδα, θα είχε έντονα χαρακτηριστικά προσώπου, τονισμένα με μαύρο μολύβι, κόκκινα τατουάζ με ήλιους στο πιγούνι και τα μάγουλά της.

Ως έφηβη, τα μαλλιά της θα ήταν ξυρισμένα, και στην ενήλικη ζωή της θα είχαν χτενιστεί με τρόπο που θα έμοιαζαν με φίδια. Το στήθος της θα ήταν γυμνό ή καλυμμένο με διάφανα υφάσματα.